Sihirli Orman‘ın Gizli Hazinesi

Sihirli Orman, rengârenk çiçeklerle bezeli yemyeşil ağaçların, neşeyle şırıldayan derelerin ve birbirinden sevimli hayvanların yaşadığı bir yerdi. Bu ormanda, tüyleri bembeyaz bir tavşan olan Pamuk, en yakın arkadaşı olan meraklı sincap Fındık, bilge kirpi Kıpırtı ve herkesin sevdiği dev ayı Bombo yaşardı. Ancak o yaz, ormanı beklenmedik bir kuraklık vurmuştu. Dereler kurumuş, ağaçların yaprakları solmuş, hayvanların yiyecek stokları tükenmek üzereydi. İşte tam da bu sırada, dostluk ve paylaşımın gücünü keşfedecekleri bir macera başladı…

Bölüm 1: Kuraklık ve Endişe

Pamuk, bir sabah uyandığında kulübesinin önündeki havucunun kuruduğunu fark etti. “Ah, bu kuraklık hepimizi bitirecek!” diye iç çekti. Fındık, ceviz ağacının dalları arasında umutsuzca yiyecek arıyordu ama dallar bomboştu. Bombo ise mağarasında karnı guruldadığı için huysuzlanıyordu. O gün, Kıpırtı’nın önerisiyle hepsi meşe ağacının altında toplandı.

“Arkadaşlar,” dedi Kıpırtı, dikenlerini heyecanla hareket ettirerek, “Dedem anlatırdı: Sihirli Orman’ın en yüksek tepesinde, Gökkuşağı Gölü adında bir yer varmış. Orada su hiç bitmezmiş. Ama oraya giden yol tehlikeliymiş…”
Fındık, kuyruğunu sallayarak atıldı: “Ben giderim! Hemencecik bulurum!”
Bombo homurdandı: “Yalnız gidemezsin, ormanın öteki tarafında kurt sürüleri var.”
Pamuk, titrek sesiyle, “Belki… hep birlikte gidebiliriz?” diye fısıldadı. Böylece, dört kafadar, ertesi sabah erkenden yola koyulmaya karar verdi.

Bölüm 2: Zorlu Yolculuk

Yolculuk başladığında, herkes heyecanlıydı. Fındık, en hızlı olduğu için önden koşup yolu gözlüyor, Bombo iri pençeleriyle dikenli çalıları temizliyor, Pamuk ise yön bulmak için uzun kulaklarını kullanıyordu. Kıpırtı ise gece olunca ateş yakmak için kuru yaprak topluyordu. İlk günün sonunda, dev bir uçurumun kenarına geldiler. Karşıya geçmek için sadece ince bir tahta köprü vardı. Pamuk korkudan titredi: “Ben… ben yapamam!”
Bombo, sırtını eğerek, “Ben seni sırtımda taşırım,” dedi. Fındık, “Ben köprüyü kontrol ederim!” diyerek öne atıldı. Böylece, Bombo Pamuk’u sırtına alırken, Kıpırtı da Fındık’ın düşmemesi için kuyruğunu tuttu. Paylaştıkları cesaret sayesinde karşıya geçtiler.

Bölüm 3: Gökkuşağı Gölü’ne Ulaşmak

Üçüncü gün, yorucu bir tırmanışın ardından tepedeki bir mağaraya vardılar. İçeriden su şırıltısı geliyordu. Mağaranın girişi kayalarla kapalıydı. Bombo, “Bunu ancak birlikte itersek açabiliriz,” dedi. Hepsi omuz omuza verip kayayı itti. Tam o sırada Pamuk, “Bakın! Taşın üzerinde bir yazı var!” diye bağırdı. Yazıda şöyle yazıyordu:
“Bu hazineyi ancak kalbi paylaşmaktan korkmayanlar bulur.”
Kıpırtı, “Demek ki gölü görmek için bir şeyler paylaşmalıyız,” diye düşündü. Fındık, cevizlerinden birini çıkarıp yere bıraktı. Aniden, mağaranın duvarındaki çatlakta bir ışık belirdi! Işığı takip edince, Gökkuşağı Gölü‘nün büyülü manzarasıyla karşılaştılar: Berrak suyun içinden gökkuşağı renkleri yükseliyor, çevredeki ağaçlar meyvelerle doluydu.

Bölüm 4: Paylaşmanın Sihri

Hepsi sevinçle suya koştu ama Pamuk aniden durdu: “Ya diğerleri? Ormandaki herkes aç ve susuz…”
Bombo, “Haklısın,” diye mırıldandı, “Burayı saklamak yerine herkese anlatmalıyız.”
Fındık, “Ama ya suyu bitirirsek?” diye endişelendi.
Kıpırtı, dikenlerini gururla kabartarak, “Bu göl, paylaştıkça çoğalır. Büyükbabam böyle demişti,” dedi. Gerçekten de, Bombo suyu kovaya doldurduğunda, göl yeniden doluyordu! Böylece, hep birlikte ormana dönüp herkese haber verdiler. Kurtlar, tilkiler, kuşlar… Tüm hayvanlar kova kova su ve meyve taşıdı. Sihirli Orman eski neşesine kavuştu.

Bölüm 5: Unutulmaz Bir Dostluk

O günden sonra, Gökkuşağı Gölü ormanın sırrı oldu. Artık kimse aç kalmıyor, kuraklık korkusu çekmiyordu. Pamuk, Fındık, Bombo ve Kıpırtı ise en büyük hazinenin dostluk olduğunu öğrenmişti. Bir akşam, meşe ağacının altında toplandıklarında Bombo, “En zor anımızda bile birbirimize güvendik,” dedi.
Fındık, ceviz kabuğundan yaptığı kolyeyi Pamuk’un boynuna takarak, “Paylaşmasaydık asla başaramazdık,” diye ekledi.
Kıpırtı, gözlüklerini düzelterek, “Ve unutmayın… Gerçek sihir, kalplerimizde!” dedi.

Son Söz

Sihirli Orman’ın sakinleri, o günden sonra her zorlukta bir araya gelir, sevinçlerini ve üzüntülerini paylaşırdı. Çünkü biliyorlardı ki; dostluk, en karanlık anları aydınlatan bir meşale, paylaşmak ise dünyadaki en büyük zenginlikti…

İyi geceler, küçük dostlar. Rüyalarınız hep renkli, yürekleriniz hep cesur olsun.

Evet çocuklar, masalımız burada bitiyor. Siz de Dostluk ve Paylaşım Hikayeleri kategorisinde bir masal yazıp bize gönderebilirsiniz. Göndereceğiniz masallar sayesinde binlerce çocuk masal okuyarak uykuya dalacak.